مژده صبح

به حکایت دل من دل این سرود لرزید

               که کجاست سوی باغی که در آن خدا توان دید؟

دل من تنش به آب و سر او به سوی خورشید

               که ز اندرون من صدائی به تمام تن نیوشید

که خدا توئی تو ای دل اگرت که خود شناسی

                که درون هر نهانی بنشسته حی جاوید

تو و ان نهان خدا را که درون خویش دریاب

               نکشان به هر حضیضی تو نهانخانه خورشید

چو رشید این حکایت به چنین مقام و معنا

              جلوه کلید آن باغ از درون دل درخشید

و به قول دوستان جوان " پینوشت "

کاش آنان که خون میریزند بی بهانه و حق را ناحق میکنند به یک اشاره، از سبزی گریزانند و به غرور سیاه خویش گرفتار ، بودند و میخواندند. شما که خود اهل ترانه اید و نوای خدا را پیش از این شنیده اید.

تو یا خود صبحی
یا مثل من عاشق صبح
نه که از شب بدم بیاید
نه......
اصلا تو که بهتر می دانی
همه آرامش شبهای منی
ولی راستش را بخواهی
برای خوب شب بودن
باید اول صبح خوبی بود
مثل تو
که یا خود صبحی
یا مژده صبح

ای اهل نــــــــوا می شنویـــــــــد این ترانه را؟

نـــــــــوا نـــــــــوای اهورا صدا صدای خـــــــدا

به زادگـاه من اینک بســــــاط هلهله بر پاســت

به تخت پر شکوه جم انگار جشن نـــــــور و صدا

بهار می رسد از راه به دست گل افشان آن نوروز

به سر سرای دل انگیز شکوفه پَر پرواز خاطره هـا

بیـــــا بیا دل تن خسته ز بیداد گاه زمستان بیـــــا

به مژده گاه دلم رسیـــــده ز او سـرود چلچله هـا

نوروز دلنوازتان پیروز