مژده صبح

به حکایت دل من دل این سرود لرزید

               که کجاست سوی باغی که در آن خدا توان دید؟

دل من تنش به آب و سر او به سوی خورشید

               که ز اندرون من صدائی به تمام تن نیوشید

که خدا توئی تو ای دل اگرت که خود شناسی

                که درون هر نهانی بنشسته حی جاوید

تو و ان نهان خدا را که درون خویش دریاب

               نکشان به هر حضیضی تو نهانخانه خورشید

چو رشید این حکایت به چنین مقام و معنا

              جلوه کلید آن باغ از درون دل درخشید

 

و به قول دوستان جوان " پینوشت "

کاش آنان که خون میریزند بی بهانه و حق را ناحق میکنند به یک اشاره، از سبزی گریزانند و به غرور سیاه خویش گرفتار ، بودند و میخواندند. شما که خود اهل ترانه اید و نوای خدا را پیش از این شنیده اید.